Na rozważania ostatnio mam niewiele czasu. W zasadzie tak jak na spanie, jedzenie, sprzątanie, czytanie, uczenie się, gotowanie... W zasadzie zajmuję się dzieckiem i piorę. Co chwilę, piorę i prasuję. Ale są i dobre strony macierzyństwa. Ciągle się wygłupiam, a niemal każda głupia mina jest nagrodzona cudownym bezzębnym uśmiechem i iskierkami w wciąż niebieskich oczkach. Poza tym zauważyłam, że Pyziątko uwielbia słuchać jak śpiewam ( nareszcie czuję się doceniona!). Co prawda P. mnie przestrzega, że skrzywię jej słuch, ale co on tam wie! Grunt, źe moje wokalne wyczyny znalazły pierwszą fankę. A i potańczyć mam z kim. Koniec z żebraniem o taniec, mam ochotę, to biorę bobo na ręce i hulamy. Młoda strasznie lubi podskakiwać z mamą i słodko wtedy rechocze.
Z P. wszystko w porządku. Niedawno świętowaliśmy bawełnianą rocznicę. Była wycieczka i zamki, a później lasagne i Martini Asti, i wielki bukiet róż i pluszowy miś, i nastrojowa muzyka, i nastrój ;) i było miło. Kiedy byłam młodsza mama mówiła mi, że czas w małżeństwie jest jak płynąca rzeka, małżonkowie jak dwa kanciaste kamienie. Z upływem czasu ta rzeka łagodzi krawędzie i po latach zostają takie okrąglaki. Do tych kamyczków o gładkiej powierzchni pewnie jeszcze nam daleko, ale już teraz widzę, że ze spokojem przyjmujemy i akceptujemy niektóre nasze zachowania, które kiedyś kończyły się kłótnią, bądź wręcz odwrotnie - cichymi dniami. Wciąż mam wrażenie, że "prowadzi mnie (...) niewidzialna siła". Nawet jak coś idzie nie tak, wystarczy zmienić punkt widzenia i okazuje się, że więcej zyskuję niż tracę. A propo optymizmu. Pojechaliśmy na grzyby, i Pyza zebrała caaaaaaaaaały koszyk szyszek ! :)
