Długi był ten tydzień w zasadzie dwa tygodnie w jednym. Praca, praca, praca, potem dwa dni pracy i od nowa praca. Od rana od szóstej, do wieczora do dwudziestej pierwszej albo i dwudziestej drugiej. No i niby weekend, ten ostatni, ale też nie do końca. Bo studia i zjazd. I nie można pozwolić sobie na lenistwo. Nawet na dospanie.
W całym tym pośpiechu udało mi się zamyśleć. Dwa dni corocznej refleksji. Jak zwykle najprzykrzej było patrzeć na zaniedbane groby, takie jak ten. Wśród łąki kwiatów i złoto-czerwonych płomyków te szare, oświetlone blaskiem sąsiednich rozognionych grobów zdawały się szlochać.Nie powinno to mieć znaczenia. W końcu Śmierć jest równa i sprawiedliwa. Chyba nie do końca. Po śmierci żyjemy w sercach i we wspomnieniach najbliższych. W tym grobie leżał ktoś bezimienny, zapomniany, nie wspomniany w niczyich myślach i modlitwach. Martwy bardziej niż inni.
Kiedy tydzień trwa o tydzień dłużej niż zwykle człowiek staje się zmęczony. Coś na kształt racjonalizmu próbuje w nim obudzić rozsądek. Ale ciężko jest cokolwiek obudzić kiedy się w ogóle mało śpi. Mimo to, w przebłyskach pojawiają się pytania po co się tak szarpać? A po to żeby spełnić marzenia !! Żeby zbudować coś własnym wysiłkiem. Zwyczajnie dla satysfakcji.
Książka do przeczytania. Jack Kerley "Człowiek jeden na stu". O tańcu przeszłości z teraźniejszością i kto w tym tańcu prowadzi. O słabościach, samotności i walce o siebie. Polecam.
cdn.
